Babyblues

Vandaag was er dan het laatste bezoekje aan Kind en Gezin voor ons jongste manneke. 

En ik had op geen slechter moment kunnen gaan. Want de mantra 'het is goed zo, je hebt drie gezonde jongens' werd weg geblazen door alle kleine hummels die er waren. 

Beentjes opgekruld, kale plekjes op het achterhoofdje, gehuil ;-),... En dan die blikken van de pasgeboren ouders. Net zoals ik in mijn tropenweken met de eerste in de rij. 

Jaloers op die mama met dat grotere kindje, die vrolijk babbelt en speelt. Die al groot genoeg is om aan te geven wat hij wilt en niet ineens begint te schreeuwen en je geen idee hebt wat er scheelt (bij onze eerste was dat vooral honger, veel honger :-)). 

Die mama die er zo fris en fruitig (alhoewel) uitziet en tijd heeft gehad om zich netjes aan te kleden, zonder spuugvlekken. 

Met dat mannetje dat al zo groot is dat het zijn boekentasje op de rug wilt, die al zelf begint op te ruimen (bewonderende blikken 'amai, dat wil ik ook als die van mij groter is'). 

Weten zij veel dat die mama met dat grotere kindje jaloers is op hen. 

Niet op de wallen onder hun ogen of de spuugvlekken of de overduidelijke zwangerschapsbroek... 

Maar wel op de tijd met dat klein hummeltje. 
Alles voor het eerst ontdekken, alles nog moeten uitzoeken. Bij alle drie een mooie tijd. 

Die niet meer terug komt. 

De babyperiode die voor een derde keer en deze keer definitief afgesloten is en alleen nog terugkomt met eventuele kleinkindjes. 

Want ja, het is druk genoeg. Ja, we hebben drie gezonde jongens, wat meer kun je wensen. 
Ja, in deze tijd waar alles duurder wordt is dat echt genoeg. 
Ja, dan is ons huis, ondanks verbouwingen, alsnog te klein. Hetzelfde voor de auto. Waar gaan we die vierde steken? 

En toch is de natuur een raar iets. 
Want ook al is het genoeg en ben ik overgelukkig met mijn gezin van drie stoere mannetjes. 
Toch hoop ik stiekem dat de laatste woorden van de mama met wie ik sprak werkelijkheid worden. 

'Wie weet, binnen twee jaar? Ik gun het je van harte!'.