Goed voornemen?

Wat was mijn goed voornemen ook al weer? Ergens onderaan de stapel beland blijkbaar. Dat gaat nu altijd zo met mijn goede voornemens. Vandaag ergens van overtuigd dat ik me echt aan dat voornemen ga houden. 
Om het een paar weken later ergens onderaan de stapel te gooien wegens 'te weinig tijd'. Het is zo gemakkelijk, die vlees-groenten-aardappelen gewoonte...

Maar ik heb het kookboek 'Opperdepop' erbij genomen. Toevallig tegengekomen tijdens het boodschappen doen. Het is dan wel niet het meest trendy kookboek maar er staan wel leuke, makkelijke en gezonde recepten in, ook voor baby's. 

Ik maakte het recept gnocchi met boontjes en spekjes. Het was zeer lekker. De jongens vonden zoals altijd de aardappeltjes (die onze oudste koppig 'nokkie' bleef noemen) niet lekker. Maar de boontjes gingen er wel beter in dan gewoonlijk aangezien ze door de knoflook en de spekjes lekker gekruid waren.
De tweede start van mijn goed voornemen is goedgekeurd :-)

Het recept:

250 gram spekjes goed aanbakken
teentje knoflook fijn snijden en erbij doen
even laten sudderen

ondertussen de boontjes koken
verse basilicum snijden
parmezaanse kaas raspen

basilicum en kaas bij de spekjes
gnocchi koken (moeten maar 3 minuten in kokend water)

alles samen gooien en smakelijk!

Slimme spelletjes

Wat ik heel fijn vind aan wat oudere kinderen is dat ze zich al echt kunnen bezig houden met iets anders dan de boel op stelten zetten. 
Onze oudste knutselt niet zo graag en heel creatief is hij niet te noemen. 
Maar spelletjes spelen, alleen of samen met mama of papa doet hij wel heel graag.

Mijn favorieten zijn de spelletjes van SmartGames. Hij kan ze alleen spelen en als leerkracht sta ik helemaal achter het educatieve dat in de spelletjes verwerkt is (zonder dat dit opvalt). 

Onlangs heb ik 'Noah's ark' gekocht. Een spelletje waarbij hij de dieren op de juiste manier in de ark moet krijgen. Een aantal dieren staan er al in en hij moet de rest van de dieren doen passen. 

Aanvankelijk ging het zo vlot dat ik dacht een hoogbegaafd kind te hebben, totdat ik erachter kwam dat hij bij de oplossingen was aan het kijken in plaats van bij de opdrachten ;-P. 
Voor wat betreft de ontwikkeling van ruimtelijk inzicht is dit spel in ieder geval een aanrader. Het feit dat er verschillende niveau's van moeilijkheid zijn, maakt dat het wel even meegaat. 
Want uit eigen ervaring weet ik dat de moeilijkste opdrachten van dit spel ook echt wel moeilijk zijn ;-).

Gekke bekken trekken

Ons tweede meneertje is 's avonds moe en jammer genoeg horen daar de nodige driftbuien bij. En dan moet sinds twee weken ook nog zijn rechter oogje afgeplakt worden omdat zijn linker oogje beter zijn best moet doen. 

Dat vindt onze Roan niet leuk. 

Het feit dat er leuke tekeningen op de pleisters staan is niet altijd een zegen. Want kiezen is moeilijk. 
Drama om op te plakken (al loopt hij al niet meer weg, we maken vooruitgang!), om de vijf minuten de vraag 'wanneer mag pleister af?' en, raar maar waar, drama om de pleister af te doen. 
Dan maar wat afleiding door gekke bekken foto's te trekken met mama haar smartphone. 

Waarna opnieuw de vraag kwam 'wanneer mag pleister af?'...

Foto acrobatie ;-)

                                                                         

Een mannetje van 11 maanden leuk op een actiefoto krijgen. Als huis-tuin-keuken fotografe zonder opleiding en/of dure camera niet simpel.

Eigenlijk maken we veel te weinig foto's van onze mannetjes. 
Als ik zou kunnen bouwde ik een fotocamera in bij mezelf die automatisch zou afgaan op momenten dat het nodig is. Soms zie ik zo'n mooi plaatje maar dat is dan in een flits (zonder camera) voorbij. 
En mijn geheugen is een zeef dus die plaatjes blijven niet allemaal opgeslagen. Zonde... En de gestylde foto ('ga nu eens allebei zitten, neem jullie broertje vast en lach eens lief') levert een plaatje op met twee verwrongen gezichtjes ('we lachen toch mama?') en een Jorn die platgedrukt wordt en het op een brullen zet.

 Achja, als ze wat ouder zijn zeker?

Bouwen met blokjes

Als mama van drie jongens moet je helemaal into jongensspeelgoed zijn. 

Mee spelen met de auto's, samen Cars puzzels maken,... Het is nooit een straf want vroeger speelde ik zowel met poppen als met auto's. Kon ook niet anders met twee grote broers. 
Met twee grote broers in huis was er ook meer dan voldoende Lego aanwezig. Grootste broer was daar de oorzaak van. Ik zie ons nog zitten, samen op de grond met een berg Lego voor onze voeten. 
De technische kant van het verhaal was niet aan mij besteed maar ik deed graag mee. Het leeftijdsverschil van 12 jaar (jaja, ik ben een nakomertje) was veel te groot om echt dingen samen te doen. 
Maar samen met de Lego bouwen vonden we allebei fijn. 

Wat niet gezegd kan worden van ons oudste meneertje. Bouwen met Lego is niet zijn favoriete bezigheid. De iPad en de Wii daarentegen ;-). 
Maar mama is slim (of dat denkt ze toch). Ons tweede meneertje heeft wel de Legogenen meegekregen maar is nog te klein. Toch 'bouwt' hij graag mee. En wanneer zijn broer ziet dat wij fun hebben... Hij zit nog wel veel te kijken en is heel snel gefrustreerd als het niet meteen lukt. 
Maar ook heel blij als hij zelf aan de hand van de bouwinstructie een blokje (als is het er maar eentje) juist gezet krijgt. En ons tweede meneertje is al lang blij als hij de wielen op het autootje mag klikken. Want dat lukt hem wel al.

Er is hoop dat we binnenkort tenminste met drie rond de Lego zitten.

Kleine jongen die niet weet wat hij wil...

Oftewel hoofdstuk 9 van het boek 'Oei, ik groei'. 

Dat boek staat hier al 5 jaar en een paar maanden in de kast. Wel eens bekeken en weer terug weg gelegd want niet van toepassing op onze twee andere meneertjes. 
Maar ons derde meneertje moet zich blijkbaar onderscheiden van zijn twee broers. 

Sinds een paar dagen is nog weinig goed. Vooral 's avonds alhoewel hij door de dag ook niet zo goedlachs is als anders. Ik herken niet alles wat ik lees maar er is iets aan de hand en mama hoopt dat het verklaard kan worden door hoofdstuk 9. Want dat is toch waar dit boek voor dient denk ik. 
Geruststelling dat het maar een fase is en dat het over gaat. Veel belang hecht ik niet aan eender welk hoofdstuk van dit boek. Er zal zeker een kern van waarheid en herkenning in zitten maar aan de andere kant ga ik ook meteen verklaringen achter zijn gedrag zoeken die er helemaal niet zijn en die ook niet nodig zijn. 
Hij kan ook gewoon wat meer moe zijn, of ziekjes, of een tandje, of... Ik vertrouw niet op 'handleidingen' voor baby's. Baby's zijn gemaakt om onvoorspelbaar te zijn. Maar makkelijk is het niet *geeuw*.

P.S.: de eerste foto is genomen in betere tijden om te laten zien dat ons manneke echt wel kan lachen ;-)

Uitwaaien!

Na een aantal weken ziekenboeg was het tijd om die vieze beestjes weg te laten blazen door de zeebries. En of dat gelukt is. 

Er stond een stevige en koude wind maar de zon was gelukkig ook veel van de partij. 

Samen met mijn mama en de neefjes en nichtjes gingen we een midweek naar Vayamundo in Oostende. Een echte aanrader voor gezinnen met kinderen tot een jaar of 10. Een hele leuke binnenspeeltuin en binnenzwembad waardoor je ook bij minder goed weer altijd wel wat te doen hebt. 
Er is ook veel animatie maar onze meneertjes zijn daar nog net wat te jong voor. Mama liet zich wel verleiden tot een workshop décopatch waarover in een latere post meer.

Het was een week waarin:

De twee oudste meneertjes het duidelijk zagen zitten om een weekje naar de zee te gaan. 
De jongste telg ook maar die zit in zijn stoeltje achterstevoren en kreeg ik niet mooi op de foto. In alle eerlijkheid kan ik zeggen dat wij echt wel de braafste kinderen van het westelijk halfrond hebben als het aankomt op autoreizen. 
Meebrullen met Piet Piraat of Plop, naar buiten kijken,... Soms wel eens gezeur maar dat is snel over. 
En als we stoppen aan een tankstation en mama koffie gaat halen komt de vraag 'neem je voor ons ook iets lekkers mee?' ;-).

Ons kleinste mannetje het ballenbad leerde kennen (en het was een succes!). Zalig om hem zo bezig te zien. Vorig jaar rond deze tijd nog in de buik, nu lekker aan het spelen.

Ons tweede mannetje de loopfiets ontdekte. 
Dit meneertje is niet zo experimenteel als het aankomt op iets dat rijdt. Altijd even tijd nodig om te wennen aan het idee. 
En daar was aan zee ruim de tijd voor. Aan het eind van de 5-daagse vakantie kwam er al wat meer vaart in. 
Dit tot grote spijt van de meneer die hij tegen zijn enkels reed in het hotel, nogmaals sorry daarvoor ;-).

Onze oudste genoot van het steppen, het zandkastelen bouwen én de vrijheid die hij kreeg in het restaurant (buffetvorm) omdat hij zelf eten mocht gaan halen. 
Er zijn geen borden gesneuveld en één broodje belandde op de grond. Hij wordt groot!

We een uitstapje deden naar Oostende centrum. 
Lekker zonnetje en ons jongste meneertje in de draagzak bij papa. Beetje druk op de kusttram maar gelukkig al geen kinderwagen mee. Als we deze wel hadden mee gehad, waren we niet in Oostende geraakt. Op dat gebied heeft het openbaar vervoer in België nog zeer veel te leren...

Er geracet werd op groot scherm. Onze meneertjes weg krijgen uit het lunapark was niet gemakkelijk. Met een driftbui van ons tweede meneertje als gevolg en daar heb ik maar geen foto van gemaakt ;-).

Nu nog een weekje thuis genieten. Al zullen we zelf moeten koken en afwassen en is er geen strand meer om zandkastelen te bouwen. Voor de binnenspeeltuin en het zwembad heeft onze oudste alvast een oplossing. Die brengen we gewoon naar hier, opgelost!