Zondagmorgen is het bij ons poffertjestijd. Ik weet het, niet meteen het meest voedzame menu om aan de dag te beginnen maar we komen er gewoon niet onderuit.
Zelfgemaakt is teveel gevraagd om 7 uur 's morgens op een weekend dag. Maar de winkelvariant smaakt best voor onze twee alleseters (dat alles heeft trouwens alleen betrekking op alles wat zoet of vet of allebei is).
We zijn nog geen 2 minuten in de winkel of de oudste van drie komt al aandraven met die ronde lekkernijen. Deze weet hij feilloos te vinden.
Eens proberen of dat met de tomaten ook lukt ;-).
De auto's die naast het bord van boyke twee staan, behoren tot de vaste decoratie bij ons aan tafel. Kan ook niet anders met al dat manvolk in huis.
Als ontbijt en als avondeten iets nieuws proberen. Mijn goed voornemen kreeg goed vorm dit weekend. Dankzij Jeroen Meus (wie anders) maar ook dankzij het kookboek van Ella's Kitchen.
Ik maakte de kiplekkere pasta van Ella's kitchen. Het was niet moeilijk om te maken, zelfs niet aan het begin van mijn 'anders dan anders' kookavontuur.
Het was lekker maar met een paar aanpassingen zal het volgende keer nog lekkerder zijn. Zo waren er geen kruiden vermeld in het recept en was ik blijkbaar te zuinig geweest met de Cheddar kaas.
Onze oudste vond het sowieso geen succes. Alleen de kip was lekker volgens hem.
Het verloren brood met speculaas en appel was een echte traktatie. Het omdraaien van de boterhammen zonder dat de speculaas en de appel er tussen uitvielen was wat minder simpel maar lukte bij de derde boterham aardig (tot groot plezier van R-boefje die stond toe te kijken.
Het was zeer zoet en zeer lekker. Alleen waren mijn partner in zoetigheden (ons tweede boyke) en ik de enigen die deze mening deelden.
In tegenstelling tot hun mama hebben onze twee oudsten het knutselgen niet in hun lijf zitten. Niet dat ik nu een knutselkampioen ben maar ik hou er wel van om op een koude winterdag rond de tafel te zitten en knutsels in elkaar te steken. Niet dus...
Als het dan toch eens lukt is het alleen met de oudste van het stel. En het moet op zowat 3 minuten klaar zijn.
Ondertussen bouwen we dan maar torens van Duplo en garages van Kapla blokken (echt een aanrader trouwens, daar wordt hier veel mee gespeeld!) en hopen we dat het knutselgen gewoon nog moet groeien.
Het is weer de tijd van de snotneuzen, mutsen en sjaals.
Niet meteen mijn favoriete tijd van het jaar want ook al kan de oudste van het stel zijn jas, muts en sjaal alleen aandoen, echt winterproof zou hij niet de deur uitgaan als ik hem zou laten.
Dus dat betekent drie mannekes die 's morgens in een jas gewurmd moeten worden en bij wie muts en sjaal altijd op de één of andere manier moeten tegenwerken (om over de mannekes zelf nog maar te zwijgen...).
Geef mij dan maar de lente en liefst nog de zomer. Zonder jas of tenminste zonder sjaal en muts de deur uit. Zalig!
Wat de mutsentijd aangenamer maakt zijn de koppekes die onder de muts uitkomen. Aangezien de twee mannekes geen gel in de haren willen (stoer staat nog niet in hun woordenboek), krijg ik in de winter altijd een glimpje van hoe ze er uit zouden zien met gel. Ongeveer toch.
Ook ik heb goede voornemens gemaakt op 1 januari. Eentje uit de hoop die ik écht zou willen volhouden is koken.
Ik kan wel koken (vind ik zelf toch) maar eerder de variant makkelijk, snel klaar en niet te speciaal. Met als excuus dat er twee kleine kinderen met de pot mee eten en dat ik een man heb die niet zo verzot is van 'speciallekes'. Maar ook en vooral omdat het zo fijn is om bij het vertrouwde te blijven.
Aangezien Jeroen Meus beweert van dagelijkse kost te maken, moest hij licht in de duisternis brengen. En kijk eens aan... Van de 19 dagen dat het nieuwe jaar jong is, heb ik al 2 dagen iets anders dan anders gekookt. De jury was niet unaniem enthousiast maar we zijn ook nog maar net begonnen. Ik heb nog 347 dagen de kans. Tijd genoeg dus om mijn mannen langzaam te laten wennen aan mijn
goed voornemen ;-).
