Voor de tweede keer zijn alledrie de boefjes ziek.
Nummer twee is er bovenop maar nog niet naar school want te moe,
nummer één is nog niet koortsvrij en nummer drie heeft vooral heel.veel.snot maar wel aan de beterhand.
Gelukkig bestaan er hulpmiddelen zoals tv en iPad maar aangezien we ook aan opvoeding (of een poging tot) willen doen als de mannetjes ziek zijn...
Puzzelen is hier sinds een paar maanden geïntegreerd in het speellandschap. Ik dacht even dat er geen hoop was voor de puzzels die boven op zolder lagen (dankzij oudere neefjes en nichtjes) maar ze zijn toch beneden geraakt.
Schilderen is niet één van mijn favoriete tijdverdrijven. Bij ons betekent schilderen namelijk dat mama alles uithaalt, er drie strepen op papier worden gezet en mama weer alles opruimt. Vandaag niet. Waar ziek zijn toch goed voor is.
En dan de Kapla blokken. Geweldig materiaal! Deze keer werd het een parkeergarage (of eerder toren) maar toen kleine broer de parkeergarage ook echt wilde gaan gebruiken, werd grote broer toch wat zenuwachtig. In tegenstelling tot wat grote broer dacht, hield de toren stand. Tot kleinste mannetje wakker werd. Aangezien die nu met tijgeren begonnen is, moest de toren afgebroken worden.
Kleine broers hebben, heeft zo zijn nadelen.
Wij hopen hier op de definitieve exit (toch voor een paar maanden) van de vieze beestjes én de regen...
Ik stapte dezemorgen in de auto, samen met onze oudste zoon.
We zongen samen het liedje van Pipi Langkous waar hij de laatste tijd graag naar kijkt.
We hadden plezier, lachten,... Wist ik veel...
Hij was blij dat we wat later waren vandaag want dat betekende dat hij niet naar de opvang moest. 'Snel mama, dan heb ik nog een fiets!'. De kleine zorgen van een kind.
Ik zette hem af aan de speelplaats en bleef nog heel even staan. Hij ging naar de fietsen toe, wachtend op de juf die de fietsen zou los maken. Hij keek op en zag me staan. Een brede glimlach en nog even zwaaien. Zijn zorg opgelost.
Ik stapte in mijn auto en zuchtte toen ik de klok zag. Nu zou ik me moeten haasten...
Ik reed de parking af en belandde in een file. Een accident, wachten. Pipi Langkous was nog aan het zingen 'twee maal drie is vier, wiede wiede wie en twee is negen'.
Toch maar wat anders opzetten.
Middenin een nieuwsbericht.
Een aanslag, de zoveelste. Waar nu weer? Het duurde even en toen het woord 'Zaventem'.
Een rilling over mijn rug. Het is hier... Brussel... België...
Wij zullen nooit kunnen bevatten waarom 'zij'
haat zaaien, dood en angst...
Zoals zij nooit zullen snappen
ONZE LIEFDE DUURT HET LANGST!
En toch... toch weiger ik dit mijn leven te laten bepalen. Ja, ik ben bang. Kan ook niet anders. Mijn drie kinderen, ik wil die verdorie wel groot krijgen en een wereld geven waarin het goed leven is.
Maar juist die drie kinderen geven me heel veel hoop. Want zo zijn er meer, van die kinderen. Die wereld waarin het goed leven is, bestaat.
Zeker weten want ik zie die wereld iedere dag.
Als wij stoppen met te leven in die wereld, geven we 'hen' precies wat ze willen. En dat, dat weiger ik!
Ons kleinste meneertje werd 10 maanden. Nog twee maanden en de babytijd is weer voorbij. Ik ben iemand die toch ook graag terug kijkt. Terug naar vorig jaar toen ons kleintje nog veilig in mijn buik zat.
Met twee druktemakers als broers is het park hier nog goed in gebruik. Ons kleinste meneertje komt tot rust (en zit veilig achter zijn tralietjes). Sommigen vinden dit zielig maar als je kijkt naar dat lachende snoetje is er niks zielig aan ;-).
Weekend betekent hier ook rommel. Al viel het nog wel mee. Van onze twee oudsten hun kamer heb ik wijselijk geen foto getrokken.
Ik heb dit weekend ook gezaaid.
In kleine potjes dan wel maar het is een begin van een moestuintje dat er komt als we ons nieuw tuinhuis (eindelijk) in de tuin hebben staan.
Je zou denken dat een tuinhuis zo rechtstaat maar met drie kindjes op vier jaar is dit een meerjaren project geworden. Ons oud tuinhuis stort nog net niet in dus binnen een paar weken komt er (net op tijd) een nieuw.
En dan is er ook plaats voor mijn moestuintje. Komkommer, rucola, radijsjes, erwtjes,... Allemaal dankzij Albert Heijn waar je deze potjes krijgt als je genoeg geld uitgeeft ;-).
Ook een weekend waarin ons tweede meneertje besliste dat het ok is voor jongens om rokjes te dragen. En over het uitgerokken shirt zullen we maar zwijgen, onze zoon maakt een statement.
En om af te sluiten...
Met ons tweede meneertje dat afgelopen week weer in de lappenmand lag met koorts en mama die zelf ook niet zo lekker was, besloten we het heel makkelijk te houden en spaghetti op zakjeswijze te maken.
Het ongezonde van de zakjessaus proberen we te compenseren door flink wat verse groenten te verwerken in de saus. Makkelijk mag ook. En voor de verandering vond iedereen het lekker.
Laatst kwam ik deze afbeelding tegen op Facebook.
Het bracht een glimlach op mijn gezicht want het kenmerkt zo hard onze drie jongens.
Onze oudste is een rustig kereltje die wel heel goed weet wat hij wil. Regels zijn wel nodig maar over het algemeen is hij heel 'braaf', soms een beetje te braaf.
Hij spreekt zijn jongere broer ook wel aan als deze iets doet wat niet mag. Tot groot plezier van zijn jongere broer die echt wel eigenwijs en koppig kan zijn.
Ons tweede meneertje heeft een zeer sterke eigen wil (we zullen het maar positief omschrijven, dat schijnt te helpen als je psychologen moet geloven). Voor hem zijn de regels echt nodig, vooral dan om er tegen in te gaan en ons geregeld uit te dagen om ze aan te passen of juist strikter toe te passen. Niet altijd simpel.
Ons derde manneke heeft voorlopig nog helemaal geen regels nodig. Een makkelijk meneertje dat heel tevreden kan spelen. Maar als er iets is, houdt hij vol. De sirene stopt dan pas als je hem geeft wat hij wil (meestal bedje, tut en zijn 'nijntje' of eten). Zijn oudste broer heeft hij in ieder geval rond zijn vingertje gewikkeld.
Als mama durft 'nee' te zeggen tegen zijn kleine broertje krijgt ze een boze 'maar mama, Jorn is nog klein, die weet nog niet dat het niet mag'.
Maar regels of geen regels, ze hebben overduidelijk een heel eigen karaktertje.
Drie kindjes, drie karaktertjes, drie superlieve mannekes en een heel tevreden en gelukkige mama.
Al is dat gezegde met die handen en dat haar ook geregeld van toepassing ;-).
Zalig toch, die eerste lentegeuren...
Een moment waar ik de hele winter op wacht.
Niet dat ik de winter nu zo verschrikkelijk vind. Lekker binnen als het buiten vriest, regent en sneeuwt (alhoewel dat laatste veel te weinig voorkomt in ons Belgenlandje)...
Maar dan die eerste zonnestralen (en dan bedoel ik echte stralen, niet zo'n miezerig winterzonnetje). Alles straalt en is nog heel fris, ongerept. De knopjes aan de bomen, de eerste voorzichtige kopjes van de ooit geplante bloembollen. Zalig!
Alles herleeft ook. Meer mensen op straat, in het bos en ook in de speeltuin.
We hebben het geluk dat we dichtbij een leuke speeltuin wonen. 5 minuten wandelen en de meneertjes kunnen lekker hun gang gaan.
Vandaag was weer de eerste keer speelplezier van dit jaar. En genoten hebben ze. Ons kleinste meneertje wist het nog niet goed. Al dat gedoe was voor hem blijkbaar niet nodig. Maar fijn op de arm bij mama kijken hoe zijn broers zich amuseerden was genoeg voor hem.
Fijn als ze zo wat ouder worden. Ze trekken meer hun plan, hebben mama alweer wat minder nodig dan vorig jaar.
Totdat ons kleinste frummeltje gaat beginnen stappen. Dan beginnen we weer van voor af aan. En zo blijven we nog even bezig.
Op zoek naar leuke dingen op Pinterest kwam ik een recept voor bananenbrood tegen. Blijkbaar hot in blogland. Niet moeilijk om te maken dus ideaal om uit te proberen.
Alle meneertjes hier in huis eten brood en ook banaan.
Dus bananenbrood zou zeker een schot in de roos zijn.
Zo maakte ik het:
2 eieren
50 gram rietsuiker
150 gram zelfrijzend bakmeel
2 rijpe bananen
2 koffielepels bakpoeder
100 ml zonnebloemolie
In tegenstelling tot wat het recept aangaf heb ik gewoon van in het begin alles samen gegooid (hoezo eigenwijs?). Meel, eieren, rietsuiker, bakpoeder en zonnebloemolie allemaal in de kom. Daar het deeg van gemaakt en dan de bananen eronder geprakt. Ging prima.
Het resultaat was lekker en gezond. Je proeft dat dit iets is waar je bijna heel gerust van kan snoepen. Maar met dat schot en die roos is toch iets fout gelopen. De meneertjes 'lust ik niet' proefden wel maar aten niet... Maar mama vond het lekker.
Ziek zijn is nooit een pretje maar als mama van drie kleine kids een nachtmerrie.
Want ook al staat je hoofd op ontploffen en klapperen je tanden bijna uit je mond, toch moet je door.
Kids wachten niet, zeker niet kids die zelf nog ziek zijn, niet naar school en onthaalmoeder kunnen en mama nodig hebben. Neem het ze eens kwalijk.
Eens je zelf mama of papa bent mag je niet meer ziek zijn. Geen wonder dat ze nu profiteren van de aandacht. De papa van onze meneertjes heeft net een drukke periode op het werk maar neemt 's avonds meteen over. Wat een opluchting.
Soms benijd ik de dieren die een winterslaap houden. Hoe heerlijk moet dat wel zijn. Je terug trekken en slapen. Het simpele zinnetje 'ook dit gaat voorbij' biedt wat troost.
Maar kan het dan nu voorbij zijn?
