Dagje uit met drie kids

Wat er (vaak) een beetje bij inschiet als je drie kids mee te slepen hebt, is op stap gaan met de hele bende. Het is toch een heel gesleep en gedoe met kinderwagen, pampers en een (geregeld) chagerijnige 3-jarige met puberkuren. 

Maastricht is en blijft mijn lievelingsstad. Alleen zie ik altijd enorm tegen de drukte op, zeker op een zaterdag of zondag (of op een zogenaamde 'Belgendag'). 

De meeste brasserietjes zijn namelijk niet kinderwagen proof... Daarom dat we het heel fijn vonden om geheel toevallig op de B*kantine stootten. 

Uit de stad, lekker ruim en kidsvriendelijk (als in: veel ruimte, geduldig personeel en wat speelgoed). En nog lekker eten ook (verloren brood met veeeeel kaneel, mmmmmm!)! Ons eetadres zolang we met kind en wagen door de stad moeten.

Q-time

Meer dan een jaar geleden. Zo lang was het geleden dat ik nog eens alleen was weg geweest met mijn wederhelft. 

Op dat gebied ben ik misschien een te grote moederkloek. Ik laat mijn jongens niet graag alleen ook al weet ik dat ze in goede handen zijn en zich echt wel amuseren. Dat is een stukje emokip dat in me zit... Er is toch altijd wel een gevoel van gemis, er ontbreekt altijd wel een stukje van mezelf (emokip, ik zei het toch!).

Maar ik besloot dit gevoel opzij te zetten en gewoon te genieten. Ik heb tenslotte nog bijna twee maanden samen met hen vakantie. 

En dat het gezellig was! 

We startten ons weekendje in een brasserie aan de rand van het centrum. 'De Kei'. Een heel stuntelige ober later hadden we ons 12-uurtje. Heel basic maar heel lekker! Wat rondstruinen en dan naar het hotel om ons wat op te frissen. 

We verbleven in het hotel 'Scheepers'. Een zeer vriendelijke ontvangst, een ruime kamer en een privé parking die afgesloten werd 's nachts. En... een bubbelbad én een regendouche (een echte!). Zalig! Het ontbijt was goed. Niet heel uitgebreid maar genoeg keuze.

's Avonds hebben we in de Grotestraat rondgestruind. Fijn mensen kijken ;-) en ondertussen lekker eten en drinken. Ik had nog wel eens zin in cocktails. Lang geleden aangezien ik nog steeds borstvoeding geef. Maar aangezien ik toch moest kolven en weg gooien (geen koelkast op de kamer) kon het nu wel. Zalig! 

De cocktailbar 'Pistache-cocktails en burgers' heeft heel wat cocktails op de kaart staan. Ik proefde er twee. De Mojito (all time favorite!) en de Strawberry Daiquiri. De burgers zagen er ook heerlijk uit maar we wilden een beetje hap en stap doen dus aten we ergens anders.

Onze eerste keuze was 'La Casa'. Maar, en dat hadden we wel kunnen voorzien, het terrasje was zeer gegeerd. Het zag er dan ook allemaal erg lekker uit. Jammer maar we moesten uitwijken naar een ander restaurant met een zeer opdringerige ober. Typisch toeristenrestaurant waar 'alvast een stokbroodje' 4 euro kost. We lieten er onze avond niet door verpesten. 

Iets verder, buiten het centrum, kwamen we een gezellig en rustig terrasje tegen. Het probleem is dat de Grotestraat wel heel gezellig is maar ook heel druk. Ik was duidelijk niet de enige die mensen keek. En dat wordt al gauw een beetje beklemmend. 'Leeuw aan de brug' was dan ook een verademing. 

Aangezien we allebei moe waren, zijn we vrij vroeg onder zeil gegaan. Na een lange en, sinds zeer lang geleden, ononderbroken nachtrust, trokken we na het ontbijt terug het centrum in. Het werd al lekker warm dus de Amstel Radler in een ijskoud glas ging er vlotjes in. 
Nadien nog een lekker ijsje in de ijsmakerij 'Botterweck' en dan terug huiswaarts waar we een oma verloste die toch wel heel moe was na een nacht met drie kids ;-).

Over kleine handjes en kleine hartjes

Die kleine handjes die in de kom graaien, oogjes vol concentratie om dat ene stukje er uit te vissen. Op slag nog meer verliefd op onze kleine man. Wat ga ik dat missen als de babytijd definitief voorbij is... 

Niet dat mijn driejarige niet schattig is, met zijn puppy oogjes als hij iets wil hebben (maar lastig op camera te zetten, hij heeft buiten die puppy oogjes ook een ijzersterke eigen willetje ;-)) en het dan vaak ook nog krijgt ook. Maar het is anders schattig dan zo'n klein handje, volop aan het ontdekken.

Mijn driejarige heeft niet meer zo'n kleine handjes maar wel een heel klein hartje. 

'Wanneer gaan we op vakantie mama?' (dit wel nog in zijn eigen taaltje, krijg ik hier niet neergepend). Na 7 keer die vraag voorgeschoteld te krijgen op zaterdagochtend maakten we een heel eenvoudige aftelkalender. Niet minder spannend maar wel beheersbaarder dan 'binnenkort schat'. Een ijzersterke wil maar ook een klein hartje, onze boy.

Kwaliteitstijd

Af en toe doet de papa van onze drie meneertjes eens iets alleen met één van de twee oudste. We merken dat dit deugd doet, zowel voor onze meneertjes als voor onszelf. 

Vandaag was het de beurt aan Thorben om eens alleen met papa op stap te gaan. En mama doet ondertussen iets leuk met de achterblijver. Eventjes één op één aandacht terwijl ons kleinste meneertje in bed ligt. En laat dat nu net zijn wat ons tweede ventje zo hard nodig heeft. 

Het valt me de laatste tijd meer en meer op dat hij heel anders is als je met hem apart bezig bent. Alleen met hem een verhaaltje lezen maakt hem zoveel rustiger dan wanneer grote broer bij hem is. Niet dat hem dat lijkt te storen, die aanwezigheid van grote broer, maar hij reageert toch altijd anders... 

Een tijdje geleden kwam ik het boek 'Temperamentvolle kinderen' van Eva Bronsveld tegen. Zij heeft ook een website.

Al bij het lezen van de eerste bladzijde kon ik veel van wat er beschreven werd herkennen in het gedrag van ons tweede ventje. Niet dat ik nu een stempel op hem wil plakken, helemaal niet. Er is helemaal niets mis met hem maar hij heeft wel een stevig karaktertje. Ik zie dit boek dan ook eerder als tipgever over hoe om te gaan met zijn (af en toe) moeilijk gedrag en kan het daardoor ook beter plaatsen. 

Eén van de tips die Eva aanhaalt is dat geregeld tijd doorbrengen (en er dan ook echt voor je kind zijn en niet met je smartphone bezig zijn) met je kind kan helpen om in lastige situaties tot hem door te dringen. Is heel logisch maar soms is het nodig om dat eens zwart op wit te lezen.

Dus vandaag werd de klei uitgehaald. Slangen maken, autootjes maken, knippen en snijden in de klei,... Alles werd uitgeprobeerd. Veel plezier en een glunderend mannetje bij zoveel aandacht van mama. Heerlijk toch?

Over te korte broeken en lege plaatsen in de kast

Met drie jongens in huis is er altijd wel iemand die iets nieuws nodig heeft. 

Net nieuwe schoenen voor de oudste gekocht en dan erachter komen dat de schoenen van ons tweede meneertje precies toch wat moeilijk aangaan... 

Wij wonen in een dorp waar nu niet meteen veel te shoppen valt en Maastricht (de stad die het dichtste bij ligt) is altijd vrij druk (wel gezellig!) en duur om te parkeren. 
Ik zie mezelf ook niet meteen met drie boefjes door de stad banjeren, laat staan dat één van die drie ook nog schoenen moet passen. 

Gelukkig bestaan er dan online winkels zodat je thuis kunt laten passen. Ook al zou ik heel graag de lokale economie sponsoren, dat is een beetje moeilijk als die economie er niet is... 

Maar de zoektocht naar een leuke korte broek of een leuk t-shirt, ook online, is niet altijd makkelijk. Zeker niet als je het betaalbaar wil houden. Vandaag bijvoorbeeld was ik op zoek naar een korte broek voor ons tweede mannetje. Ik zag een short staan voor 120!! euro. Dacht eerst dat het een typefout was :-D.

Ik vind vaak mijn gading in de grote winkelketens maar ik kijk ook geregeld eens op websites zoals Lillefant. 

Merken zoals Stones and Bones en Someone belanden hier geregeld in de kast aangezien het op zich nog betaalbaar is en goede kwaliteit. 

Mijn absolute favoriet, zeker voor ons kleinste mannetje, is Maxomorra. Een Zweeds merk met heel leuke prints. Redelijk onbekend, zeker in ons dorp en al veel positieve reacties gehad.

En mijn meneertjes? Die hebben totaal geen interesse in kleding. Schoenen kiezen ze nogal eens graag zelf (en het moet vooral 'cool' zijn) maar de kleren mag mama nog kiezen. Zolang als het maar makkelijk zit :-).

Opvoeden, hoe doe je dat eigenlijk?

Het meeste van de tijd geniet ik van mijn drie jongens. Het zijn alledrie leuke en lieve kereltjes (en knap ook nog ;)) en stuk voor stuk met een eigen karaktertje waar ik delen (toegegeven, goede en minder goede) van mezelf in herken.

Toch slaat soms ook wel eens de twijfel toe... Doe ik het wel goed? Aangezien ik veel thuis ben met ze, speel ik een heel grote rol in hun opvoeding. En geregeld laten mijn vaardigheden als psycholoog, pedagoog en leerkracht mij serieus in de steek. Want het geduld dat ik met kinderen heb tijdens één van de vele gesprekken op school, leg ik moeilijk aan de dag met mijn eigen kinderen. Hoe komt dat nu?

Ik denk dat één van de redenen is dat ik te dichtbij sta. Te veel verwachten, te graag willen opvoeden en het nog perfect willen doen ook... Tenslotte moeten die van mij later gelukkig, gezond en welvarend zijn. Liefst alledrie deze dingen tegelijk als het kan. 

Daarom dat ik zo boos word als ons tweede mannetje voor de zoveelste keer niet luistert, of dat ik mijn geduld verlies als ik vind dat onze oudste veel te gevoelig reageert op iets banaals.

De perfecte manier van opvoeden heb ik nog niet gevonden. Ik modder maar wat aan en ga er, in al mijn positivisme, vanuit dat ik weinig mis kan doen zolang ik ze een veilige en liefdevolle omgeving én mama bied. Maar makkelijk is het zeker niet, elke dag stelt me wel voor raadsels. 

Elke dag leer ik ook wel bij en besluit ik minstens één keer dat ik hetgeen vandaag niet goed liep morgen anders probeer aan te pakken.

En zolang we onszelf af en toe eens in vraag stellen en bijleren uit onze fouten zijn we goed bezig zeker ;-D.
Wat ik wel zeker weet is dat ze alledrie, met hun eigen karaktertje, enorm graag zie. Mijn bollekes en, cliché of niet, mijn alles!

Beelden van een weekend

Zoals de afgelopen twee weekenden stond ook het voorbije weekend in het teken van 'het tuinhuis'. Het was zwoegen en zweten voor de mannen in de familie (en dan vooral de twee papa's waarvoor zeer veel dank) maar halleluja! het staat recht. 
En het is nog mooi ook en staat zover als ik kan zien echt wel stevig. Na een tuinhuis met afbladerende verf en gaten in de muren is dit echt wel een verlichting. 

Aangezien er nog teveel rotzooi in de tuin staat en er toch nog wel het één en ander moet afgewerkt worden is er nog geen 'na' foto ;-).

Ondertussen was het binnen me and my boys. Gezellig maar druk. Regen buiten en verveling binnen. 

Ons kleinste mannetje zocht en vond :-). 

Ons tweede mannetje (met sticker) was weer even baby :-D en vond dat voor herhaling vatbaar.

En grote broer gedroeg zich als een echte grote broer. Het genot straalt van allebei de snoetjes af. Volgend jaar gaat hij naar het eerste en kan het voorlezen echt beginnen :-D.

En mama? Die is moe. Ik heb dan wel geen tuinhuis in elkaar gezet maar drie mannetjes tevreden houden is niet altijd even rustig. Maar papa is nog meer moe en laste vandaag een halve dag rust in. Voor zover als het rustig kan zijn met drie mannekes in huis ;-).

Goed voornemen?

Wat was mijn goed voornemen ook al weer? Ergens onderaan de stapel beland blijkbaar. Dat gaat nu altijd zo met mijn goede voornemens. Vandaag ergens van overtuigd dat ik me echt aan dat voornemen ga houden. 
Om het een paar weken later ergens onderaan de stapel te gooien wegens 'te weinig tijd'. Het is zo gemakkelijk, die vlees-groenten-aardappelen gewoonte...

Maar ik heb het kookboek 'Opperdepop' erbij genomen. Toevallig tegengekomen tijdens het boodschappen doen. Het is dan wel niet het meest trendy kookboek maar er staan wel leuke, makkelijke en gezonde recepten in, ook voor baby's. 

Ik maakte het recept gnocchi met boontjes en spekjes. Het was zeer lekker. De jongens vonden zoals altijd de aardappeltjes (die onze oudste koppig 'nokkie' bleef noemen) niet lekker. Maar de boontjes gingen er wel beter in dan gewoonlijk aangezien ze door de knoflook en de spekjes lekker gekruid waren.
De tweede start van mijn goed voornemen is goedgekeurd :-)

Het recept:

250 gram spekjes goed aanbakken
teentje knoflook fijn snijden en erbij doen
even laten sudderen

ondertussen de boontjes koken
verse basilicum snijden
parmezaanse kaas raspen

basilicum en kaas bij de spekjes
gnocchi koken (moeten maar 3 minuten in kokend water)

alles samen gooien en smakelijk!

Slimme spelletjes

Wat ik heel fijn vind aan wat oudere kinderen is dat ze zich al echt kunnen bezig houden met iets anders dan de boel op stelten zetten. 
Onze oudste knutselt niet zo graag en heel creatief is hij niet te noemen. 
Maar spelletjes spelen, alleen of samen met mama of papa doet hij wel heel graag.

Mijn favorieten zijn de spelletjes van SmartGames. Hij kan ze alleen spelen en als leerkracht sta ik helemaal achter het educatieve dat in de spelletjes verwerkt is (zonder dat dit opvalt). 

Onlangs heb ik 'Noah's ark' gekocht. Een spelletje waarbij hij de dieren op de juiste manier in de ark moet krijgen. Een aantal dieren staan er al in en hij moet de rest van de dieren doen passen. 

Aanvankelijk ging het zo vlot dat ik dacht een hoogbegaafd kind te hebben, totdat ik erachter kwam dat hij bij de oplossingen was aan het kijken in plaats van bij de opdrachten ;-P. 
Voor wat betreft de ontwikkeling van ruimtelijk inzicht is dit spel in ieder geval een aanrader. Het feit dat er verschillende niveau's van moeilijkheid zijn, maakt dat het wel even meegaat. 
Want uit eigen ervaring weet ik dat de moeilijkste opdrachten van dit spel ook echt wel moeilijk zijn ;-).

Gekke bekken trekken

Ons tweede meneertje is 's avonds moe en jammer genoeg horen daar de nodige driftbuien bij. En dan moet sinds twee weken ook nog zijn rechter oogje afgeplakt worden omdat zijn linker oogje beter zijn best moet doen. 

Dat vindt onze Roan niet leuk. 

Het feit dat er leuke tekeningen op de pleisters staan is niet altijd een zegen. Want kiezen is moeilijk. 
Drama om op te plakken (al loopt hij al niet meer weg, we maken vooruitgang!), om de vijf minuten de vraag 'wanneer mag pleister af?' en, raar maar waar, drama om de pleister af te doen. 
Dan maar wat afleiding door gekke bekken foto's te trekken met mama haar smartphone. 

Waarna opnieuw de vraag kwam 'wanneer mag pleister af?'...

Foto acrobatie ;-)

                                                                         

Een mannetje van 11 maanden leuk op een actiefoto krijgen. Als huis-tuin-keuken fotografe zonder opleiding en/of dure camera niet simpel.

Eigenlijk maken we veel te weinig foto's van onze mannetjes. 
Als ik zou kunnen bouwde ik een fotocamera in bij mezelf die automatisch zou afgaan op momenten dat het nodig is. Soms zie ik zo'n mooi plaatje maar dat is dan in een flits (zonder camera) voorbij. 
En mijn geheugen is een zeef dus die plaatjes blijven niet allemaal opgeslagen. Zonde... En de gestylde foto ('ga nu eens allebei zitten, neem jullie broertje vast en lach eens lief') levert een plaatje op met twee verwrongen gezichtjes ('we lachen toch mama?') en een Jorn die platgedrukt wordt en het op een brullen zet.

 Achja, als ze wat ouder zijn zeker?

Bouwen met blokjes

Als mama van drie jongens moet je helemaal into jongensspeelgoed zijn. 

Mee spelen met de auto's, samen Cars puzzels maken,... Het is nooit een straf want vroeger speelde ik zowel met poppen als met auto's. Kon ook niet anders met twee grote broers. 
Met twee grote broers in huis was er ook meer dan voldoende Lego aanwezig. Grootste broer was daar de oorzaak van. Ik zie ons nog zitten, samen op de grond met een berg Lego voor onze voeten. 
De technische kant van het verhaal was niet aan mij besteed maar ik deed graag mee. Het leeftijdsverschil van 12 jaar (jaja, ik ben een nakomertje) was veel te groot om echt dingen samen te doen. 
Maar samen met de Lego bouwen vonden we allebei fijn. 

Wat niet gezegd kan worden van ons oudste meneertje. Bouwen met Lego is niet zijn favoriete bezigheid. De iPad en de Wii daarentegen ;-). 
Maar mama is slim (of dat denkt ze toch). Ons tweede meneertje heeft wel de Legogenen meegekregen maar is nog te klein. Toch 'bouwt' hij graag mee. En wanneer zijn broer ziet dat wij fun hebben... Hij zit nog wel veel te kijken en is heel snel gefrustreerd als het niet meteen lukt. 
Maar ook heel blij als hij zelf aan de hand van de bouwinstructie een blokje (als is het er maar eentje) juist gezet krijgt. En ons tweede meneertje is al lang blij als hij de wielen op het autootje mag klikken. Want dat lukt hem wel al.

Er is hoop dat we binnenkort tenminste met drie rond de Lego zitten.