Verleden, heden en toekomst...

Dankbaar zijn dat we er mogen zijn...
Dat we mogen leven en zoveel geluk mogen kennen...
Dat we gezegend zijn en dat we trots mogen zijn...

Teleurstelling dat het verleden voorbij gaat...
Dat niet alles is zoals we het willen...
Dat het niet altijd over rozen gaat...

Stilstaan bij wat er fout gaat...
Dat het morgen anders kan en moet...
Dat moeilijk ook gaat...
Dat los durven laten belangrijk is...

Omdat wat geweest is nooit meer terug komt...

Babyblues

Vandaag was er dan het laatste bezoekje aan Kind en Gezin voor ons jongste manneke. 

En ik had op geen slechter moment kunnen gaan. Want de mantra 'het is goed zo, je hebt drie gezonde jongens' werd weg geblazen door alle kleine hummels die er waren. 

Beentjes opgekruld, kale plekjes op het achterhoofdje, gehuil ;-),... En dan die blikken van de pasgeboren ouders. Net zoals ik in mijn tropenweken met de eerste in de rij. 

Jaloers op die mama met dat grotere kindje, die vrolijk babbelt en speelt. Die al groot genoeg is om aan te geven wat hij wilt en niet ineens begint te schreeuwen en je geen idee hebt wat er scheelt (bij onze eerste was dat vooral honger, veel honger :-)). 

Die mama die er zo fris en fruitig (alhoewel) uitziet en tijd heeft gehad om zich netjes aan te kleden, zonder spuugvlekken. 

Met dat mannetje dat al zo groot is dat het zijn boekentasje op de rug wilt, die al zelf begint op te ruimen (bewonderende blikken 'amai, dat wil ik ook als die van mij groter is'). 

Weten zij veel dat die mama met dat grotere kindje jaloers is op hen. 

Niet op de wallen onder hun ogen of de spuugvlekken of de overduidelijke zwangerschapsbroek... 

Maar wel op de tijd met dat klein hummeltje. 
Alles voor het eerst ontdekken, alles nog moeten uitzoeken. Bij alle drie een mooie tijd. 

Die niet meer terug komt. 

De babyperiode die voor een derde keer en deze keer definitief afgesloten is en alleen nog terugkomt met eventuele kleinkindjes. 

Want ja, het is druk genoeg. Ja, we hebben drie gezonde jongens, wat meer kun je wensen. 
Ja, in deze tijd waar alles duurder wordt is dat echt genoeg. 
Ja, dan is ons huis, ondanks verbouwingen, alsnog te klein. Hetzelfde voor de auto. Waar gaan we die vierde steken? 

En toch is de natuur een raar iets. 
Want ook al is het genoeg en ben ik overgelukkig met mijn gezin van drie stoere mannetjes. 
Toch hoop ik stiekem dat de laatste woorden van de mama met wie ik sprak werkelijkheid worden. 

'Wie weet, binnen twee jaar? Ik gun het je van harte!'. 

Over goede voornemens...

Vorig jaar begon ik deze blog met een goed voornemen. Geregeld eens iets 'anders dan anders' koken. Dat is niet gelukt, zoals het leven van vele goede voornemens was ook deze slechts een zeer kort leven gegund.

Misschien daarom dat ik het goed voornemen van dit jaar iets ruimer (en veel belangrijker!) heb genomen. Namelijk: genieten, genieten, genieten!

Je wordt tegenwoordig doodgegooid met boeken over mindfulness en onthaasting en alhoewel ik er een aantal naast mijn bed heb liggen (voor die avonden dat ik niet te moe ben om te lezen) vind ik ze vaak wat overdreven. 

Hoe kun je nu mindful zijn of genieten als je lief ventje voor de 5de keer die dag een driftbui krijgt, al dan niet terecht?

Altijd op zoek gaan naar de diepere zingeving lukt mij alvast nooit. Maar wat ik wel graag wil proberen is een poging doen om iedere dag even tijd te maken om te genieten van het moment, zonder te denken aan de problemen op het werk, de was en de plas en het eten dat nog gemaakt moet worden. 

Even zijn in het moment. Blij zijn dat we mogen zijn in dat moment ook al ben je al 5 driftbuien ver en is de dag nog niet om.

Ik ben er al lang achter dat klagen en zagen en zuchten weinig opbrengt. En toch doe ik net dat met momenten te veel. Veel te veel negativiteit, veel te veel gepieker. Wakker liggen van de verkeerde dingen. En dan te moe zijn om te genieten van wat er echt telt.

Kan toch niet!?